Yalnızlığa Yürüdüm Şiiri - Abdullah Takım

tek başıma koyuldum, bu yola,
düşünmedim, beni nereye götürür,sonunda.
dönenleri görmedim,gülerek bu yoldan,
yine de geri dönemem, yolundan.
duymuştum,söylenenleri,sevda için,
en çok ağıt yakanları duymuştum,sevdadan.
şikayet edilirdi,en çok vefasızlıktan.
arşa yükselen,bin bir bedduadan.
nankörlük de varmış,yolun sonunda.
yine de geri dönmem yolundan.
inanmak istiyordum,duyduklarıma.
tersine döner miydi bilemem,
gücüm çatarsa...
belki.
gündüz gibi yaşamayı isterdim.
hülasa,bir dizi ütopik hayaller,
sevda için...
bir yola tutuldum ki,benimle yürüyenler,
yalnız bırakmışlar yol ortasında..
geriye başımı çevirdiğimde,
bir ben kalmışım feleğin potasında.
ayrılanları fark etmeden....
bir konuşup,bin gülen,
dilim tutuldu,birden.
silindi dimağımdan...
oldum bildiklerimden.
yalnızlığa yürüyordum,
kurşun sıkarken karanlığa,
nereye gittiğimi bilmeden.
aynı yere götürüyordu bütün yollar.
fikrimi söylemeden..
ok yaydan çıktı artık,
pazara çıksa da ipliğim,
sırlarımı sayarım birer birer.
gücense de gönüller.
kestim hesabımı dünyadan,
geri dönmez azrail,
yolcusuyum,başka bir dünyanın.
ben söylerim,hallerimi,
melekler söylemeden.
ibraz ederim kendimi,
bütün aleme.
hiç bir şey gizlemeden.
şimdi başka hülyaların peşindeyim.
mazideki özlemler beni yokluyor.
meğer daha yüce ideallere götürecekmiş beni,
anlamamışım.
o zaman böyle değildi dünya,
çakıl taşlarını süpürürdüm,o gitmeden önce,
yolların..
düşünce incitir belki..
güneşin önünde dururdum,
yakmasın diye sevgiliyi.
nerede bir damla düşse,elimi uzatırdım gök kubbeye,
teni ıslanmasın,sevgilinin.
dalda durdum rüzgarlara,dağıtmasın saçlarını.
aldığı nefesi,ben verirdim geriye,
zahmet olmasın sevgiliye.
rüzgar olmayan günde,
tutuldum fırtınaya.
emeklerimi getirdi elime,
özür dilemeden.
yalnız çekiyorum cezamı,
yalnız yürüyorum,
bu yolda.
yalnız kalınırmış,
yolun sonunda......