Yalnızlığa Yazıyorum Şiiri - Adem Bayar

Yalnızlığa yazıyorum…
Almayın üstünüze
Sevdiğimi, sevdiğini sandıklarım…
Ki, bu vesileyle andıklarım
Kim bilir kaçıncı kez mezkûr
Anlatılamayanlar âlemimde…
Ya da kaçıncı aks-i sedası bu
Eski düşüşlerimin
Kirpiklerimden boynuma…
Yalnız değilim artık…
Yalnızlığı alıyorum her gece koynuma…
Yastığıma saç tellerini
Banyoma kirpiklerinden birkaç tutam bırakanlar…
Hiçbiri öldüremedi beni…
Saç tellerinizden asamadım kendimi…
Ya da kirpiklerinizi saplayamadım kalbime…
Atamadım kendimi Afyon Kalesi’nden,
Atakule’nin tepesinden
Ya da boğaz köprüsünden…
Sevemedim bu dünyayı
Hayat filmimin tam orta yerinde çıkıp gidecek kadar…
Tam orta yerinden okumaya başlamak gibi bir kitabı,
Birinin hayatının orta yerinden geçip gitmek…
Bembeyaz bir kâğıda başlanan karakalem,
Silgi kullanmadan çizilen resim gibi, âşık olmak…
Çok mu şey istemişim onlardan…
Bir kara kalem,
Bir beyaz kâğıt…
Şimdi dünyanın tüm dillerinden
Kalbimin yaktığı bu ağıt,
Bir yalnızın yalnızlar kalabalığına hitabı…
Hala vaktiniz var,
Sevmediğinizi kabullenmek
Ve haykırmak için…
Kirletmeden daha fazla aşkın ellerini,
Susun artık sevdiğini söyleyen yalancılar…
Aşkı daha fazla ağlatmayın…
Yalnızlığa yeni kalabalıklar katmayın…

Gurbet okulumun ilk yıları…
Neredesiniz?
Altında oturulacak kadar büyümemişken henüz çam ağaçları
Ve bu yüzden bir sevgilim yokken…
Evet… Hiçbiriniz
Kendi Adem’lerinizden beni görmeye fırsat bulamamışken…
Yani ben benken, başka Adem’lere benzememişken…
Ne kadar da güzeldi her şey…
Size yazıyorum, hey!
Hiçbiriniz
Beni kendiniz kadar sevmediniz…