Yalnızlığa Serenat.... deneme Şiiri - Yo ...

Yalnızlık mı?

Evet, yakinen tanıyorum. Hatta bilmem kaçıncı yüzyıl dönümü kutladık beraber dün gece.

Aynı patikanın yolcusu, aynı dağın etekleri, aynı ağacın meyveleri, hatta aynı ananın çocukları gibiyiz. Beraber geldik yeryüzüne, beraber yaşadık, yaşlandık, beraber gideceğiz. Kimse ayıramadı bizi birbirimizden. O hep bendeydi, ben de onda. O çağırdığında ben koşardım ona, ihtiyacım olduğunda ise o hep yanımda olurdu. O yaralıysa ben, ben de yara varsa o ilaç olur. Bıktığım zamanlar çok oldu ondan ama kaçışım, kurtuluşum hiç olmadı. Alıştım artık onunlayken nefes alamayışıma, alıştım kalbimin buçuk ritmiyle yaşamaya…

Bazen öyle düşünceli bir dost oluyor ki, anlatamam. Bütün yaralarımı sarıp iyileştiriyor, bütün fenalıklardan sakınıp saklıyor. En iyi dostummuş gibi sımsıkı sarılmak geliyor içimden, hiç bırakmamak üzere. Her derdime ortak oluyor. Onun kollarında daha bir mutlu oluyorum bazen. Derdime derman, yoluma yoldaş oluyor. Bazen öyle ihtiyaç duyuyorum ki varlığına, sırdaşım oluyor öyle zamanlarda. Ağlayacak olsam gözyaşımı bir o siliyor. Bazen beni bir tek o anlıyor, bir o dinliyor sözümü kesmeden.