Yalnızlığa Kaçış Şiiri - İbrahim Ballıcan

Kaçtım ben hep insanlardan, yalnızlığıma doğru koşar adımlarla. Kimde senden bir parça görsem, ona yakın buldum kendimi. Ama korktum hep, o küçücük parça yalnızlığa mahkûm etti beni; sen sanıp bağlanırım başkalarına diye.

Kaçtım ben hep insanlardan, yalnızlığa sığındım. Herkes bırakıp gitse de sadece yalnızlık “yalnız” bırakmadı beni. Bir O sahip çıktı bana.

Zamanla insanlar sıkar, kalabalıklar boğar oldu beni. Sustum hep, kimseye söyleyecek bir şey, derdimi anlatacak bir cümle bulamadım. Bulsam da anlayan olmadı. Gittim, bende yalnızlığımla konuştum. İçimdekileri döktüm bir bir.

Kaçtım ben hep insanlardan, anlamadan dinlemeden savurdukları ön yargılarından saklandım bir köşede. Göstermedim yâr'alarımı hiç kimseye, yeri geldiğinde oradan vurmasınlar diye. Sadece yalnızlığıma açtım yâr'alarımı, bir O'na anlattım. Bir O anladı beni.

Kaçtım ben hep insanlardan. Korktum hep. Aşkını benden alacaklar diye. Seni unutturacaklar diye. Aşkına sığındım. Zamane âşıklarına inat, sevmeyi bırakmadım. Başka bedenlerde aramadım ben aşkı, mutluluğu. Kirlenmesin aşkın diye, O’nu aldım yalnızlığımda sakladım/saklandım.