Yalnızlığa İnat Şiiri - Muammer Erturan

Ufukları eylül alacası
bir İstanbul akşamında
el eleymişiz...
Varla yok arası
pıtırtısı eşliğinde damlacıkların
yürüyormuşuz avare avare...
Koşuyormuşuz ya da
yarışmaksızın zamanla...

Ardı arkası gelmez yollar
ve kaldırımlar
geçedursun altımızdan...
Yaz yeşilinden
güz sarısına,
isyan kızılına
savruladursun dört yanımızda
dal kaçkını yapraklar...
Sonbahar felaket güzel...

Avare bir gazel konmuş saçına
aramızdan sızmadığı,
sızamadığı bir sıra yağmurun...
Ve gülümsüyorsun...
Ressam gözüm,
şair gözüm,
sevdalı gözüm hele
en doyumsuz,
en coşkun seyrinde...
Lamı cimi yok,
en çok sen yakışıyorsun İstanbul'a.
Ve istanbul en çok sana...

Düş bu ya...
Sıcağın sıcağımda akıyor hayat,
yalnızlığa inat! ...

(Eylül '94)