Yalnızlığa Esaret ‘Dolunayda Özgürlük’

Yıldızlar en arabesk gecelerini yaşıyordu,
Vakit dolunaya gelince…
Bitmek bilmiyordu yalnızlığın efkârı
Bir elinde çay’ı diğerinde sigarası
Çalıp da kovulduğu kapıları anlatıyordu.
Bir de korkuyordu gün ışığından
Kalabalıktan…
Ona durmadan seni anlatıyordum sevgilim.
Bazen sıkılıyordum
Karanlığa ve sigaraya olan düşkünlüğünden.
O bile benim kadar yalnız değildi…

Kocaman kapkara keder dolu gözleri vardı.
Nefret ederdi ay’ın gövde gösterisinden
İnsan kahkahalarından…
Üzgünüm sevgilim emanetinle kalamadım
Artık maça gitmiyor,
Tavlada hile yapmıyorum,
Yüzümde gülüşün barınamadı….
Ağlayarak kapanan gözlerini çektim gözlerime
Susan, konuşmayan dilin dilimde,
Yine vakit dolunaya geldi
Araladım perdemi,
Az önce tartıştık yalnızlıkla
Küfrederek gitti…
Saat ikiyi yirmi geçiyor 02:20
Aynı vakit, aynı gece aynı gün hatırlıyor musun?
Kapanan gözlerinde kaldı gözlerim
Nasıl kızmam yalnızlığa
Nasıl darılmam sevgilim…
Bana sevgimden hatıra kalan dolunay gecesini
Çok görürken…
Nasıl susmaya devam ederim.
Dahası sen gideli kırk dolunay yaşamışken…
Ardından konuşmak gibi olmasın ama
Yalnızlık çok yüzsüz be sevgilim,
Ben ona kapılarımI kapatırken,

Canını yakarken bile
Yine gelip efkârını anlatıyor
Dostum oluyor.
Dolunay gitti, sen yine kapadın gözlerini
Sevgilim…
kırkıncı dolunay damlaları birikti gözlerimde.
Şuurum aynı zaman dilimine kilitlendi
Kapı çalıyor
gelen yalnızlık olmalı,
anlaşılan gene kovuldu
ve bana geldi…

Zaten o hep sen giderken gelmiyor muydu? …
Yeni dolunayda görüşmek üzere,
Bende kapatıyorum gözlerimi
Esir oluyorum yalnızlığa,
Kurtar beni sevgilim
Al yanına…