Yalnızlığa Dair Şiiri - Çiğdem Ağbulak

Bir kuş kondu yalnızlık ağacıma
Dallarım titredi
İnanmazsın
Sarsıldım derinden
Köklerim söküldü

Birkaç gündür isyanım var yaşama
Sessiz çığlıklarım
Gülümseyen gözyaşlarım var
Kırgınım, dargınım dostlara

Her şey nasıl da yalnızlıkla örülmüş camdan tuğlalarla
Herkesi görüp dokunamamak
Soyutlanmış bir zaman dilimine sıkışıp kalmak
Ürküyorum, korkularım sıralanıyor yavaşça

O kadar sessizce oluyor ki herşey
Sesimin yankısı kırıyor tüm bedenimi
Ben bu kadar yalnız değildim

Dalıp gidiyorum
Gittiğim yerlerde düşüncelerim yok
Düşüncesiz, boş bomboş derinliklere gömülüyorum
Sanırım ölüyorum

Dudaklarının yumuşaklığı geliyor bazen aklıma
Kapatıp gözlerimi
Tüm dünyanın önünde sevişiyorum

Anladım ki
Sonu yok bu yalnızlığın
Titrek dizlerimle basamıyorum artık yere
Sağlam, sapasağlam
Küçük bir kızın
Büyük korkularını sarıyor zaman
Öyle bir zaman ki
Zamansızlığa boyun eğdiriyor bu gidiş

Biten bir mevsim gibiyim
Artıklarım birikmiş yaşamaların sonsuz döngüsünde
Saplanıp kalıyorum, adımlarım sığlaşıyor
Bıraktığım her şey
“Sen
Oyuncak bebeğim
Bir köşe başında terk etmenin soğukluğunu tattırdığım kedim
Dost bildiklerim” bir bir dikiliyor karşıma

Bu kaldırım taşları tanıdık oysa
Bu şehir, bu soğuk, bu efkârlı gece
Sen bilmiyorsun ama, bin köşeli yıldızım ben
Bir kenarım hep karanlık

Gidişim sessiz olmayacak biliyorsun değil mi?
Yerin göğün isyanı dolduracak kulaklarını
Ne sevmiştim seni
Ne çok seviyorum hâlâ
Ve sonsuza dek nasıl seveceğim

Tutamadığım bir yaşam benimkisi
Asla elde edemediğim
Su gibi parmaklarımın arasından kayıp giden
Biraz ıslaklık bırakan
Hatıralar

Zaman aldırmadan devam ederken yoluna
Kibirli gözleri parlıyor önümde
Zamanın hep bir adım gerisine düşmüşlüğüm
Tozuna bulanmışlığım var

Sensizlik ölümüm olacak, biliyorum

(02.12.2003 / 15:05)