Yalnızlığa Dair Şiiri - Selim Erdoğan

Bir yalnızlığımızın koluna girdiğimiz gecelerde,
Sabahlar bulurdu bizi,
Kendimizi bulmadan.
Kazandığımız zerre mekân yokken,
Kaybettiğimiz zamanlar.
Gömülmüş sessizliğine, perişan bir düşün.
Anlamsız gelen her şey,
Yalnızlığım gibi ürkek.

Titreyen meşaleler, kayan yıldızlar,
Samanyolunda iğne.
Gece karanlığında,
Karalanmış resimler.
Kelimelere karışmış isimler.
Âlemin gölgesine sığındığı,
Mülteci ruhlara oba,
Hasrete yatak.
Yalnızlığım gibi bizden.

Ne garip düşünceler.
Kimse bilemez.
Duman duman bir serde…
Karasevda en onmadık yerde,
Kurşun yer gibi,
Yanar gibi yürekten.
Tokuşan camlar, ellerini tuttuğum yerde.
Yalnızlığım ki akşamdan kalma,
Bir tütsüdür ömründeki.
Menekşe rengi sularda,
Yüzersin, çok yüzersin.
O bahçede sana yer yok,
Yalnızlığım!
Oralı olma…