Yalnızlığa Şiiri - Uğur Bayram Gitgel

Sende mi terk ediyorsun?
Git öyleyse
Git ki ben de yalnızlığıma sarılayım
Başka dostum kalmadı ki yalnızlığımdan başka
Artık kabuslar görmeyeceğim
Uykumu kaçıran
Artık bir daha korkmayacağım
Terk edilmenin telaşıyla
Artık bir daha terk eden olmayacak beni
Olamayacak!
Beynimde çınlayan bu gürültü niye?
Alışamadım belki yokluğuna
Nereye dalsam senden bir hatıra
Evimdeyim yine her geceki gibi
Seninle oturmadığımız koltuktayım hep
Buradan
Tüm hatıralar daha iyi gözüküyor
Daha bir başka
Daha bir sen
Şehrin seni saran sokaklarında
Seni aramak ne zor şey
İnsanlar hep birbirine benziyor
Tüm insanlar sana benziyor
Ama sana benzemeyen seni
Bulamıyor gözlerim
Allahım ne zor şey yalnızlık?
Hani umutlarımız vardı?
Gözlerimizi ufka salan
Evimiz vardı “Adı Bilinmez” muhitinde
Odalarımız vardı irili ufaklı
Bazen kırıldığımızda biz bize
Geçerdik hem bizim, hem değil odanın köşesine
Hatırlar mısın?
Kızdırdığın anlar susardın
Dikerdin gözlerini gözlerime
Oysa kızamazdım sana, kıyamazdım
Ellerin derdin!
“Ellerini çok seviyorum”
Kırılası ellerim telefona bile dargın
Ayrılık türküsünü çalar sazım
Gözyaşımı gizler sarar başım
Mücadeleyi sen öğretmiştin bana
Azmi ve başarmayı
Bir beni yaratırken sözlerin
Kendini unutturdu
Gecenin kör boşluğunda
Uzaktan gelirken silah sesleri
Savaşın çığlıklarını yansıtıyor
Sense savaşmadan çektin ayrılık ipini
Dilinle imzaladın yenilgiyi
Gözyaşınla onayladın sensizliği
Yokluğunla gösterdin zalimin zaferini
Seni benden edenlere kına yollasam
Kıtlık başlar ağacında
Yakılacak tek ben kalırım
Dargınca!
Gidiyorsun öyle mi?
Peki neden gelmiştin?
Korkuların endişelerin miydi yaşananlar?
Hasreti yaşatmadan önce miydi tüm yalanlar?
Denenen aşkların kobaylığında
Yaşamakta varmış!
Kaybettin kendini öyle mi?
Tasalanma sen,
Bende ikimize de yetecek “Sen” var oysa!

(Ağustos 1998)