Yalnızlığa Şiiri - Kerem Hacımustafaoğlu

Yüzümün ifadesiz günlerinde en çok,
İçim yanar.
Sebepsizce dolandığım günlerde ise,
Karşılanabilir bir yerim olamaz.
Dolana dolana içimde boğulan,
Tek kalan çocuk saklambaçta-
-Sizden iyi.

İçimin bulanık günlerinde,
Karmaşıklığımı saygın birine döktüğümde,
-Beklentilerim başka konu ama-
En başta kesin olarak,
Dağ kadar ağır kafamın tüy kadar hafifleyişi sanki;
Huzurmuşcasına kucaklar.

Gün batımına hazırlanan fotoğrafçılardan uzak,
Bir köprünün üzerinde huzurunu kavramaya çalışan bir,
Adama seslenen yabancı;
"Çok mutsuz gözüküyorsun" der.
Sorar, "Neden üzgünsün?"
O kadar yalnızlığa boğulan günleri arasından,
Huzurlandığı bu nadir günde… sorar.

Yalnızlığa cevap olarak,
Her gün bambaşka heyecanlarla,
Huzurlar arayışını zamanımıza adayarak-

"En azından nazik insanlar arasında,
Cesaretlenip de… bir başka eyleme daha."

-Yalnızlıktan,
Biraz daha uzakta.