Yalnızlığın Elli Tonu Şiiri - Çizgili Mavi

“Kuş uçmaz kervan geçmez bir yerdesin” diye başladığı şiirini “Tanrı kimsenin başına vermesin böyle bir yalnızlığı” diye bitirerek tarif etmiş Yaşar Kemal; yalnızlığı… Yavuz Bülent Bakiler “Dağ başı yalnızlığı ölümden beter; hiç kimse aramasa sormasa beni, sen gelsen yeter” derken Sen Sen Sen diye figan etmiş kahredici yalnızlığına.
Nihal Atsız “Yine aklımda bugün sen varsın, Yine derdinle hayalim hasta!” diyerek anlatmış derdini; derdine… Kemalettin Kamu “Gözlerimde parıltısı bakır bir tasın, Kulaklarım komşuların ayak sesinde!” diye dert yanmış kimsesizliğinden…
Hafızama yer etmiş tüm şiirlerin, tüm mısraları yalnızlığı resmediyor yalnızlığımda. Bir gökyüzü çiziyorum kelimelerimle; karanlık, bulutlu ve ay ışıksız. Gökyüzünde yalnız gezen yıldızlardan içtima alıyorum, hepsini tek tek sayıyor hepsine tek tek sövüyorum. Yeryüzünde; gökyüzünde yalnız gezen yıldızlar kadar yalnızım ve oturmuş gökteki yıldızlarla kavga ediyorum…
Sendeleyerek yürüyorum; kendi içimdeki karanlık, soğuk, çıkmaz ve tekinsiz sokaklarda. Kapı kapı dolaşıp gördüğüm her kapıyı büyük bir tedirginlik ve yaşama hevesi veren bir ümitle çalıyor; sığınacak bir yer arıyorum kendime, kendi içimde! Dilimde bir yalnızlık türküsü ki gamdan, kederden, acı ve ızdıraptan mütevellit.
Kimseye söyleme demiştin içtiğimiz son kahveyi. Öyle yaptım; söylemedim hiç kimseye. Zaten kimsem de yok, duvarlardaki hayallerinden başka. Onlara anlatıyorum, olanı biteni. Bazen ağlayarak salya sümük, bazen de hiç konuşmadan; tek kelime etmeden anlatıyorum duvarlardaki hayallerine seni… Sana, seni…
“Kimseye söyleme Zeynep, ben senden ibaretim.
Bak kimseye söyleme Zeynep, ben sana sırılsıklam aşığım…” diyorum çok defa ve ardından ağlıyorum… Sonrası derin ve uzun bir sessizlik. Bazen kavga da ediyoruz yokluğunda, yokluğunla! Sen susup surat asıyorsun, ben gözlerine bakıyorum çıt çıkarmadan. Sonra barışıyoruz. Kimin özür dilediğinin bir ehemmiyetinin olmadığı barışmalar yaratıyorum kafamın içinde. Ben senin yokluğunda, yokluğunla kavga edip bildiğim tüm acıları yaşıyorum.
Yalnızım.
Çok yalnızım.
Cem Karaca’nın “Çoooooook yorgunum” dediği tondan yoran, hırpalayan, talan eden bir “çok yalnızlık” bu!
Nazım’ın “Yalnızlık insana çok şey öğretirmiş. Ama sen gitme, ben cahil kalayım…” dediği tondan çaresiz, kederli ve gaddar bir “çok yalnızlık” bu…
Ahmet Kutsi’nin “Yalnızlık şifası yalan bir ilaç, Avundum boş yere yalnızlığımla.” Dediği tondan avunup durduğum bir “çok yalnızlık” bu…
Yazıyorum işte sana bir şeyler, bu yalnızlığımda. Okuduğun hiçbir şey senin için hiçbir şey ifade etmese de yazıyorum işte… Yanıyorum çünkü, yandığımı herkesten ve her şeyden gizlemek zorunda kalarak yanmaya, mütemadiyen yanıp kül olmaya devam ediyorum… Yanıyorum senin yokluğunda kor kor. Lime lime oluyor her tarafım ve ben nefes alamıyorum.
Oturup, yalnızlık anlatan şiirler okuyorum; kendimce mukayesede bulunup “ben bundan daha yalnızım!” dediğim o kadar çok şiir var ki yalnızlığa dair! Kavga ediyorum sonra; şiirlerle, şairlerle, kafiyelerle, rediflerle!
Sen güzelsin ve ben senden mahrumum. Haram olan ama hakkım olan şeylerle münakaşa ediyorum. Gözlerin gibi, ellerini tutup o Cennet gözlerine bakmak gibi… En çok benim hakkımken bana haram olan, mahrum olduğum gözlerin gibi. O zaman sen de benim yüzümü görmüş olursun diye korkarak, çekinerek “bari yüzünü göreyim” diye haykırdığım hadsiz bir “çok yalnızlık” bu…
Bir kahve fincanın içinde kurumuş telvenin inadına, kenarında kalan bir dudak izine bakarak birbiri ardına kaç sigara yaktığımı bile sayamadığım; kaç defa ölüp kaç defa dirildiğimi unuttuğum, bana haram olan gözlerinin hayaliyle gözyaşı döktüğüm tuhaf, deli, akıllı, gerçek bir “çok yalnızlık” bu…
Ben yalnızım…
Yer yüzünde…
Onlar kadar.
Senin kadar.
Çok yalnızım.
Ve şiirler benim yalnızlığımı anlatacak kadar gamlı değiller!