Yalnızları Oynamak Şiiri - Muhammed Okay

Yıllarca hep bir yalnızı oynadım
Etrafım ne kadar kalabalık olsa da
karışamadım onlara
Kendimi bir türlü yüzleştiremedim
başka yüzlerin aydınlığıyla
İnsan sohbetlerine hep karşı kıyıdan bakındım
Ruhum çelikten zırh gibi duran
kendi dört duvarını kıramadı.
Kıramadı ve kara kapıyı gıcırdatıp da
çıkamadı kalabalığın avlusuna.
Bütün yola çıkışlarımda
Bütün seferlerimde
İnsana ve yaşama dair her dokunuşumda
Hep tek kişilik bir senaryoda
çok perdeli bir oyunda buldum kendimi
Nefes alışlarım tek kişilik
Sevinçlerim tek kişilik
Hüzünlerim,öfkelerim
Hatta kavgalarım dahi tek kişilik oldu.
İki kişi,çok kişi olup da yol alamadım hayattan,
Gün düşüremedim ne zamandan ne de yalnızlığımdan.
:::
Çoğu zaman ruhum bedenimden dahi ayrıydı
Bedenim kalabalıkta dolaşırken bile
Ruhum kendi yalnızlığında soludu
Ondan uzaktan zamanın kanatlarında süzüldü
Dudaklarım en kalabalık kahkahayı patlatırken
ruhum kendini suskunluğa mühürledi.
Hep sırt çevirdi başkalarına karışıp
onlar gibi olmaya,
Hep sessiz bir terennümle karıştı  yalnızlığa dair bir şarkıya.
Bedenim bir otobüste ,bir gösteride
hınca hınç dolu bir kalabalığın ablukasındayken bile
ruhum bitkin ayaklarla yalın ayak yürüdü
yalın tende üşüdü,
kor bir alevin külünde buz tutup
soğuk bir mevsime göç etti hep.
Çıkıp gün ortası meydanlara
Çıkıp her gece yarısı sokaklara
"Yaşasın yalnızlığın yalnızlığı" diye sloganlar attı ruhumun ince fikri
Geceyi bile kendi gölgemle bakışarak geçirdim.
Kendimle konuştum,
Kendimle dertleştim
Kendimle dövüştüm...