Yalnızlar Sokağı Şiiri - Sema Zincir Kanmış

Yalnızlar sokağında yürüyorum
Yüreğimde tarifsiz kederler
Derin derin yudumluyorum yalnızlığımı!

Kaldırımda saçı-başı dağınık
Bağrı açık bir adam
Kir-pas içinde…
Yüzüne bakıyorum
Belli ki aç…üstünde yırtık giysiler,
Gözlerinin feri sönmüş,
İçindeki hayat böceğini çoktan öldürmüş!

Büzülmüş kaldırımda, sabahın ayazında
Belli ki üşümüş.
Onu bu hale getiren
Kim bilir ne dertleri var!
Yaşamak buysa eğer, adam yaşıyordu
Aç-bi-ilaç, çulsuz ve damsız
Belli ki umutsuz, bir başına…

“Umudumu bıraktım ona
Yalnızlığımdan utandım! ...”

Yalnızlar sokağında evlerin damında kasvet
Yıkık-dökük, viran, ahşap evler
Ocağı sönmüş, bacası tütmez evler..
İçlerinde kim bilir?
Ne hayatlar sönmüş! ...

Yalnızlar sokağında bir çocuk
Yüreği büyümüş, kendi küçücük
Benzi solmuş, gözleri kocaman
Belki anası yok yada babası
Yada birinin eline emanet
Çocuk dünyasına küsmüş! ....
Başı önünde,
Kocaman gözlerinde korkular
Sevgileri yitirmiş
Yanağında yaşlar, yüreği acılar içinde…

“Sevgimi bıraktım ona,
Yalnızlığımdan utandım! ...”

Yalnızlar sokağında bir kadın
Kimsesi yok bir başına
Saksıda açmamış çiçekler
Penceresi kırık, bir göz odada…
Gözlerinde umutsuzluk,
Yüreğinde sonsuz acılar,
Yüzü bitkin, gözleri dolu dolu..
Belli ki yalnız,
Belli ki hayatın sillesini yemiş
Belli ki bir hayat kadını.
Yüzünde derin çizgiler,
Hayallerini yitirmiş
Hüzünlü bir yalnızlık şarkısı geliyor içerden…

“Hayallerimi bıraktım ona
Yalnızlığımdan utandım! ...”

Yalnızlar sokağında bir mezarlık
İki kişi mezar kazıyor, bir de imam.
Kimsesi olmayan yalnız birini gömüyorlar.
Ne umutları, ne sevgileri,
Ne hayalleri var artık…
Gitmiş bu dünyadan,
Dertlerini arkada bırakarak! ...
Şimdi uzun bir yolculukta,
Ebediyete kadar…

Yalnız geldik bu dünyaya,
Yalnız öleceğiz yine.
Oysa bizi bekleyen yepyeni umutlarımız var.
Düşündüm de o mezar başında…

“Yalnızlığımdan utandım,
Utandım yalnızlığımdan! ...”