Yalnızlar Sokağı Şiiri - İsmail Gülmez

Bekliyorum yalnızlar sokağında..
Yorgun bir köşe başında..
Nice gündüzleri beraber ettiğimiz gecelerin, son haykırışını..
Bekliyorum,
Ufkun zifirî çizgisinin biraz olsun aydınlanışını,
Karanlığın, bir suçlu gibi, gecenin üzerinden kaçışını..
Bekliyorum,
Yalnızlar sokağının en tanıdık yabancısını..

Hayal kırıklıklarım gözlerime bir perde..
Göremiyorum önümü, bir giz saklanmış her yerde..
Sadece çığlıklarını duyuyorum,
Ayaklarımın altında ezilen kar tanelerinin..
Bedenime zemheri soğuğunu işliyorum,
Adına ayrılık karası sürülmüş gecenin..

Yürüyorum..
Yüreğimde kopan fırtınalarda boğuluyor ümitlerim..
Yürüyorum..
Yürüdükçe büyüyor, o, gece rengi gözlere olan hasretim..
Utangaç bakışların büyüsünde kıvranıyor bedenim..
Yürüyorum..
Uyuşuk bir sokak lambasının karşısında alevleniyor, bütün hayallerim..

Bir pencere,, perdesi yarı aralık,
Ardındaki gözlere kazınmış acı bir ayrılık..
Adres yalnızlar sokağı, vuslat apartmanı,
Numara; bir hicran çağrısı..

Özlem akıyor damla damla kum saatinden,
Ayrılık penceresinde gecenin hüznü titriyor..
Sade bir bakış kalmış benliğimde zamanın birinden,
Gizli bir el gibi ruhumdan bedenimi çekiyor..

Bir siluet sızıyor yarı aralık perdenin kenarından,
Buğulu camların titrek nefesleri kuruyor..
Susuyor yalnızlar sokağı..
Susuyor şu karanlık gecenin kabusları..
Bir siluetle can buluyor vuslat bahçesi,
Bir siluetle can veriyor, yalnızlar sokağının en aşina sesi..