Yalnızlar Sokağı Şiiri - Hüzün Yücel

Hiç özgür olmadım
özgürce İstiklal’de
yazmadım aşkı…
İnsanlar el ele yürürken,
Özgürce sevda caddelerinde
Ben tutsaklığı yaşadım
haykırmayayım diye prangalar katıldı dilime
sevmeyeyim diye yüreğime kelepçeler vuruldu
işte böyle tutsakken ben aşksızlığa
aşka özlemimi içimde gizlice besledim
onu hep hayallerimde büyüttüm
dokunmak, kirletmek isterken kalpsizler
izin vermedim
mabedime girmelerine, kirletmelerine
haykırmak istedim
ama sadece soğuk gecede,
sessiz çığlık olarak
dondu kelimeler dudaklarımda
buruk bir buse misali ifadesiz gamzeler
ben hep gülümsemek isterken hayata
her gülüş yetim kaldı yürekte
İşte böyle acı çekişte
yürekten yükselen haykırışta
soluksuz kaldım, sessizce ağladım
karanlıkla paylaştım umutsuzluğumu
yalnızlıkla seviştim her acı çekişte

Bende intikamı aşkı aldatarak aldım
yalnızlıkla her sevişmemde
Savruldum şuursuzca
Parçalara ayrıldım
Aşkı her aldatışımda
Yalnızlıkla yürürken el ele
Kabullendim ve teslim oldum inançsızlığa

Ömrü yarılamışken yalnızlar sokağında
zamansız ağarmışken saçlarım,
zamansız her terk edilişte
ihtiyarlamışken yorgun kalbim
ölüme santim, santim yaklaşmışken ben
Güneydoğu’dan kaçıp, uçarak
gelmiş kanadı kırık bir güvercin
kondu omzuma yaralı
kulağıma özlediğim aşkı fısıldadı;
“Hadi, hadi ama bak geldim ben”

Belli ki onunda yarası derinlerde
kırmışlar onunda kolunu kanadını
Yüzünün güzelliği, beyaza bürünmüş
Belli ki o da kalbini kapatmış uçarı sevdalara
ama işte dedim ya
Alıştım yalnızlıkla hüznü yaşamaya
Her terk edilişte onunla seviştim
Soğuk gecelerde
Her akan gözyaşımda
Onunla avundum
Hep o vardı ben yalnızken
Şimdi nasıl terk ederim,
nasıl aldatırım onu aşkla…
O beni hiç aldatmadı ki…

01 / 02 / 2007 – Beyoğlu Saat: 18:01