Ben, yalnızlar rıhtımının son yolcusuydum,
Son gemiyi bekleyen...
Gitmek istiyordum, belki de çoktan gitmeliydim kendimden.
Şimdilerde içimin sokakları, ıssız, terkedilmiş…
Ne narin sevdalar kaldı, ne de hunharca harcananlar…
Etrafımda sadece ölümün sessizliği var,
Ve bir gölge yalnızlık, ruhumun en derin köşesine hapsolmuş…
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta