Yalnızlar Meyhanesi Şiiri - Şebnem Gürsel

Burası yalnızlar meyhanesi.
Yalnız kalmışların, ayrılanların;
Yalnızlığa, ayrılığa kadehlerin,
Yarım ağızla kaldırıldığı yer.

Masalar yalancı süslenmiş mezelerle.
Vazolarda boynu bükük
Vuslatsız sevgililerin yalnız gülleri.
Anlaşılan onlarda eşlik ediyor
Bu matemli yüreklere.

O şen kahkahalar, o hoş sohbetlerin olmadığı,
Sevgi nağmelerinin yerine çalınan
Hazan yağmurlarına dönmüş, gözü yaşlı şarkılar.
İçilen rakı, yarıya inmeden dolan kadehlerde
Ayrılığın, yalnızlığın efkârının
Sigara dumanına karışan hüzünlü yükselişi.

Yürekler yangın yeri, yok söndüren.
Telefonlar bile farkında yalnızlığın
Onlarda sessiz masada.
Doldur be meyhaneci, boş bırakma.
Parası peşin korkma!
Burası Yalnızlar Meyhanesi.
Yalnız kalmışların, ayrılanların.

Mezeye bile gerek yok.
Şarkılar var ya, o içli içli çalan.
İşte en güzel mezeydi.
Rakıyla öyle iyi gidiyor ki
Sindire sindire hüzünleri.

Doldur be meyhaneci!
Fazla söze ne gerek, biz konuşmasak da
Gözlerimiz anlatıyor beklediklerimizi…

Boşuna, biliyoruz.
Yinede vuralım dibine şişenin, bugün efkârlıyız.
Hesaba itiraz mı? Aklına bile getirme.
Sen indirimini fazlasıyla yaptın,
Paylaşarak dertlerimizi.

Yine bekleriz derken de yaptın.
Şımardık bir bekleyenimiz var diye.
Korkma; ayağa kalkarken düşmeyiz
Ölmedik be meyhaneci ölmedik.!

Belki bir gün, bir umut
O beklediklerimizi de alır geliriz.
Sen yinede rakıyı hazır tut...
****

Şubat 2006/Muğla