Yalnızlar kaldırımında adım adım yürüyorum. Hıçkırıklar birbirine giriyor; tüm suretlerde gözyaşı… Birden bastırıyor gidenlerin ardından söz yağmuru. Az önceki hasret dolu bakışlar yerini nefrete bırakıyordu. Yürüyorum, ilerledikçe boğuluyorum. Sokak lambaları birer birer üstüme geliyor. Koştukça kalabalık artıyor, kendimi kaybediyorum. Yürüdükçe görüyorum, Duvarlarda anılarım kapalı gişe. Dört bir yandan aynı ses: değmezmiş ona. Peki söyleyin, neden acı çekiyorum?
Hüseyin DemirciKayıt Tarihi : 8.9.2011 17:20:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!