Yalnızlar da Konuşur Yalnızlığıyla

Kitapları yüksek sesle okuyorum,
Kelime kelime içimde yankılanıyor.
Ne dinliyorum ne de izliyorum ama televizyonu da açıyorum.
Boş bir ses doluyor odaya, sanki içimdeki boşluğu onunla dolduruyorum.

Yalnızım, biliyorum.
Sessizliğin her anında yüzüme çarpıyor
Ve vaktim çok, bunu da biliyorum.
Durmuş zamanı ileriye alamıyorum.

Bir şarkı dinleyeyim diyorum,
Belki derinliklerden elini uzatır çeker,
Nakarat başlamadan kapatıyorum
Çünkü her nota sanki yaramı deşiyor gibi hissediyorum.

Emanetçide unutulan eşya gibiyim,
Tozlanmış raflarda kaybolmuş bekliyorum.
Kendi kendime yetmeyi öğreniyorum
Ama yine de eksik bir yanım var, biliyorum.

Şiir yazıyorum,
Her satırda biraz daha içimi döküyorum
Ama duygularımın tamamını kelimelere dökemiyorum
Çünkü kelimeleri yüreğimde taşıdığım yükü anlatmaya yetiremiyorum.

Takvimden kopan yaprak gibiyim.
Her gün biraz daha eskiyor, koparılıp yırtılıyorum. Zaman geçtikçe daha da uzaklaşıyorum Kendimden, hayallerimden belki de hayattan...

Yalnızlığın koynunda kayboluyorum,
Bazen de muhabbet ediyorum yalnızlığımla, Sessizlik içinde konuşuruz onunla...

Elbette,
Yalnızlar da konuşur
Yalnızlığıyla...