Yalnızlar Anlar Şiiri - Gülseren Çobanoğlu

Kalbimin hüznü hiç dinmiyor
Bilmiyor bunu kimse bilmiyor
Onların elinden kimse tutmuyor
Zaten kimseyi güvenip ellerini vermiyorlar

Dünya dönüyor diyorlar
Niye hep karanlık yüzü yalnızlara döner
Gülen güzü dönmez mi hiç onlara
Bilseler varsa çaresi çıkarlar inan aya

Mutlu olanlar olmadık şeye dertlenirler
Dertliyi yanında bulsa elinin tersi ile iterler
Dertlinin derdini gülerler onunla alay ederler
İsyan eder yalnızlar yalnız yaşamaya dönerler

Yalnızlarınki de hayat mıdır ki
Ömür boyu mutluluğu tatmamış ki
Mutluluğu görse tanımazlar ki
Alışmıştır hüzne, alışmıştır kedere

Onun doğduğundan beri budur kaderi
Düşmez elinden hiç kalemi
Çünkü kalemi en sadık arkadaşı
Yapmadı ki bu güne kadar ona yanlışı

Kalemi kâğıt arar
Yüreği dert ile yanar
Esen rüzgârdır ateşi alevlendirir
Yalnızlar evet bunu sadece yalnızlar anlar