Yalnızken Şiiri - Meryem Burma

Yalnızken bu kadar acımazdı yüreğim
Şimdi sen varsın hiç dinmiyor yürek sızım
Yalnızlığa alışmıştı ömür boyu bu gönlüm
Artık seni taşımaktan yoruldu deli gönlüm

Yalnızken tek şeye ağlardı şu gözlerim
Şimdi ise sen varsın kurumuyor yaşlarım
Bırak kurusun yağmur gibi yağan yaşlarım
Sussun yüreğime karışan aşk fırtınalarım

Yalnızken her şeye katlanırdım çünkü tektim
Artık hiçbir şeye katlanamıyor bu gönlüm
Öyle doluyum ki seninle gece olmuyor uykum
Sen yokken yalnız hayallerime sığınır uyudum

Artık ne yalnızlığım kaldı ne de bir sevgilim
Yalnız sakin sessiz bir limana sığınmak isterim
Fakat sen bırakmıyorsun ki bilmem nasıl ederim
Kaçsam da gidecek yoktur sensiz hiçbir yerim

Geceleri uykularımı bölüyor yüreğimdeki sızım
Bitsin bu acı ıstırap kapansın uykuya gözlerim
Yetmez mi canımı yaktığım ey zalim sevgilim
Yetmez mi kara gecelerime seni gönülden kattığım

Bundan böyle seni yalnızlığıma eş etmeyeceğim
Seni bırakıp artık gönlümce bende eğleneceğim
Bir daha beni üzmene sevgilim izin vermeyeceğim
Yalnızlığımla bende mutlu olmayı deneyeceğim

Bundan sonra bende kendimle yalnız kalayım
Uyusun bir daha uyanmasın sensizken gözlerim
Acılardan kurtulsun seninle doluyum diyen yüreğim
İşte bak sensiz bende yalnızlığıma geri döneyim

Elveda sevgili bende senin yüreğinden gideyim
Geri dönüşü olmayan yalnızlık yoluna şimdi gireyim
Bıraktım seni canım yakmadan bu elden gideyim
Hoşça kal bir tanem ayrılık denen şeyi bende bileyim

Tarih: 06.05.2010/Perşembe
Gece saat 01.40 uygudan uyanmama neden olan bir rüyadan sonra bu dizeleri yazdım.