Yalnızken Şiiri - Mehmet Tahir Sevim

Yalnızken susayabiliyorum hayata
Susuzluğumu düşlerden karşılıyorum
Yalnızken mutluyum aslında
Duvarlara, dertlerimi ancak anlatabiliyorum

Yalnızken gidebiliyorum memleketimin en ücrakıyılarına
Özlenene bu şekilde umut bağlıyorum
Yalnızken anneme “seni seviyorum” diyebiliyorum
Anne yokluğu, acıyan tek yanım yalnızlığımda

Yalnızken mecnun olabiliyorum Leyla’ma
Ancak bu şekilde Leyla yakın olabiliyorum
Yalnızken ancak dostla dost olabiliyorum
Vuslata son, bir de ay aydınlatan olsa

Yalnızken ellerinin sıcaklığını hissedebiliyorum
Özlem çekmeden, efkârlanmadan uğrunda
Yalnızken dalabiliyorum sevinç dolu hayata
Yarınlara ancak bu şekilde uzanabiliyorum

Yalnızken düşünebiliyorum
Yalnızken dost edinebiliyorum
Yalnızken aşktan söz edebiliyorum
Yalnızken “ben” kendim olabiliyorum
………………YAŞAM UĞRUNDA..!