Yalnızız Hepimiz Şiiri - Yücel Özgür Keskin

Evimin üstündeki şu yıldız.
Onunla sohbet ediyorum bu gece.
"Bir kadeh rakı alır mısın?" dedim ona;
"Burada ne yaptığımı sanıyorsun ki?" deyiverdi.

Ukala.!!
Geveze çıktı.
Aman bir tepeden bakmalar falan.!

Ona;
Dünyadan oralara bakmanın,
Minicik olmanın,
Toz zerresi üzerinde yaşamanın acısını anlatacak oldum.
Birden demez mi;
"Ah sen bir de buradan diğer uzakları görsen.!"

Sustum,
Sustu,
Sustuk...
Bir fırt daha çektik beyaz büyülü içecekten.

"Kime içiyoruz?" dedim ona;
Umursamadı.
"Sen boşlukta minik bir kıvılcım olmanın acısını bilir misin?" deyivermez mi?
Salak.!
Üzüldüm doğrusu.
İç çektim,
İç çekiştik...

Yanağımdan dudaklarıma süzülen göz yaşını, tam dilimle yalayacaktım ki;
Uzaklardan,
Sımsıcak,
Sevgi dolu,
Minik bir el dokundu dudaklarıma;
"Bak buradayım hala..."
"Bir nefes çek ki girebileyim içine..."

O ise şaşkın bakakaldı yukarıdan.
Parıldayıp söndü ışığı;
Güya bana moral verecek:
"Siktir et dostum!"
"TANRIYA İÇELİM BİZ"
"Hadi kaldır o beyaz iceceği.!"

Gülümsedim,
Gülümsedi,
Gülümsedik ağlanacak halimize.

Sarhoş olmuştuk galiba.

Gidecek oldu.
Kararsızca duraksadı.
Fısıldadı kulağıma;
"YALNIZIZ HEPİMİZ..."

Giderayak;
"Hani Tanrı demiştin.!"
"Tanrıya içmiştik?"
Diyecek oldum telaşla.!!
Çekti gitti.

Moralimi bozdu aptal.!