Yalnızız Şiiri - Serkan Gebel

Yalnızız işte,
Kör kütük biçimde,
En dibe vurmuş halde,
Kabul etsen de etmesen de.

Denizin en derininde ki batık misali,
Dağların zirvesinde beyazlar kadar sade,
Çöllerdeki sıfatsız bilmem kaçıncı kum tanesince,
Her yanın dost,akraba,yaren olması da değiştirmiyor bunu.

Gelirken yalnız,yaşarken ve ölümü kucaklarken bile aynı sahne,
Anlık,günlük hatta ömürlük dahi olsa da senli yaşayanlar sensizce,
Başını eğdiğinde veya göğe kaldırdığında akıyor oluk,oluk sinene,
Akmasın,yakmasın diye düz bakarken orası ise alabildiğine sahte.

Seninle sensizliğine perde,ne kadar değil denilse de olmuyor işte,
Üzgünlüğüm de kaçının gözünden dökülen yaşlar beni kucaklıyor,
Hangi vah vahlar içimdeki haykırışlara çarem olup avutuyor,
Örülü binlerce duvar üstüne duvarlıyım,yıkmaya takatsizce.

El vermeniz yetmiyor,yetemeyecek de cevapsız suallere,
Bir musalla yolcusuyuz,sal saltanatı kadar müddetçe,
Aslına vasıllığımız,vuslatla biter dayanmalıyız,
Hüda katacak bizi özüne böyle inanmalıyız.

İradımız dağılınca hesap da uyanmalıyız,
Oyalasa da bizi dost meclisinin erleri,
Aslında hepimiz alabildiğine,
En içten yalnızız.