Yalnızız Şiiri - Arıkan Akar

Yalnızız
Severken sevilirken
Rüyalarda
Bir tene dokunurken de
Geriye iç çekişlerimiz kalır
Havaya sinmiş
Yalnızlığın kokusu
Bir soluk daha alsak öleceğiz

Kırık aynalara sarılmış bedenemiz
Kendi kendimize konuşuruz
Sıra gelmiyor başkalarına
Kederin rengine
Hatta mutluluğun senfonisine bile çok yabancıyız

Çok daireli
Az duygulu şehirler
Bu gece herkes
Çok yabancı birbirine
Kimse yürüyemiyor kalabalıklarda
Boğazımıza kadar ölüyüz
Cesetler üzerinde yürüyen
Bir yalnızlık
Loş ve karanlık

Yalnızlık
İhanet yoktur onda
Öyle sarılırız kendimize
Her şey zıtıyla var oluyordu
Bu yalnızlıkta
Siyah ve beyaz
Gece ve gündüz
Ahengiydi bu evrenin
Yalnızlığımız ve biz