Yalnızın yalnızlığı Şiiri - Ahmet Coşkun

Yalnızın yalnızlığı

Kendine üflenen sıgara tanesi
Kendi içinde yanıp tükenir
Yalnız kendi ateşine âşık

Korkusu avuçlarında
Bir uzağın peşinde upuzun yolu
Gece gündüz kulaçlar

Ruhu kayb eder
Başkalarının dili ucunda
Sığınacak bir limanı yok güvensiz

Kendine ait olana yabancı
Yabancıya tanıdık bir dağılmış cephe
Savaşıp durur

Hem Donkişot hem Sanço Panço
Kendini koyar her birinin yerine
Yerine yabancı

Kalabalık özlemleri hep gözyaşıdır
Ağlamak için bile semtine uğramaz
Katre kater donar içinde

Aşkın dilini çoktan unutmuştur
Sevgi sır olmuştur otağında
Baharı olmaz