Yalnızım Senleyken Şiiri - Bilal Cücük

Sabahın ilk saatlerinde güneş ışınlarının birazını benim penceremden içeriye gönderirken,
Adeta “Kalk, bugün dünden daha güzel olacak” diyor.
Bir anlık inanıyor, ta ki akşam saatlerinde habersiz benden uzaklaşana dek.
Oysa dünü unutacak, bugüne bir başka gözle bakacaktım sanki.
Beni kandırmayan bir güneş vardı, o da yaptı yapacağını.
Yaşamdan soğudum tüm benliğimle.
Zor oldu yaşamak, birer birer suya düşen hayallerimle.
Beni hayata tutunduran imkansız hayallerim.
İmkanları zorlayan kim mi? İşte o benim.
Bazen zor gelir nefes almak, iyi ki bize bırakılmamış bu iş.
Çok şeyi unuttuğum gibi, nefes almayı da unuturdum kesin.
Neden mi kesin? Söylesene, bir soluk daha almaya değecek ne var ki şu hayatta?
Evet, annem, babam, ailem için ama ben yapayalnız hissediyorsam,
Var olan varlığını hissettirmiyorsa, var mı bir değeri?
İstedikleri kadar “Yanındayız” desinler, yanıma yanaşmadan söylüyorlarsa bunları,
Koskoca bir çelişki değil mi bu?
Sevgi bir başkadır, ne benim anlatmaya mecalim yeter,
Ne de senin bunları dinlemeye vaktin.
Sen bir yolcusun, gözün hep yollarda.
Hiçbir zaman ait olmadın konakladığın bir mekana.
Güneş batmadan yola çıkmalısın.
Rotan, güneşin ufka değdiği yer.
Sakın ama sakın bakma arkana, yetişemesin bir an duraksarsan.
Gözlerini karart ve çık yola.
Hiçbir zaman varamayacaksın ama hiçbir zaman.
Olur da arkana bakarsan, beni görürsün.
Vazgeçersin imkansıza olan sevdandan.
Sen imkansıza yol alınca bir başkasın.
Bense senin bende imkansız oluşuna aşığım.
Git uzaklara, seni kalbimden söküp atarsam olayım namert.
Uzaklarda unutursan beni, olmuşsundur sen de bir namert.
Yolumuz bir daha denk düşmez, karşılaşmayız belki.
Yola niye çıktığımızı unutacak değiliz ki.
Sen beni arayacaksın olmadığım yerlerde, ben de seni.