Yalnızım Dostlarım Yalnızım

ölümün sessizliğini duyacak kadar yalnızım
azrailin adımlarını hissedecek kadar yalnızım
gülemeyecek ve ağlayamayacak kadar yanlzın...
yanlızlıgın bıle hatılandıgı bir zaman yanlızım ben
kımsesızlerın elıne bır el uzatıldıgı zamanda yanlızım
bırbırını sevıpte kavusamayanların
kavustugu zamanda yalnızım

aslında varlığın içerisinde ki yokluğum ben
zenginliğin içerisindeki fakirliğim ben
etrafım sesimi duyamayacak kadar sağır
beni göremeyecek kadar kör insanlarla dolu
bilmiyorum bana nısbet mı yapıyorlar ne
ınadıma ınadıma

ne sevebilecek ne de sevilebilecek kadar
ne nefret edecek ne de nefret edilecek kadar yanlısım
yazın kuraklığını
kışın dondurucu soğuğunu
ne güzü ne de baharı
hissedemeyecek kadar yalnızım

kalp mi insana sev dıyen yoksa
yanlızlık mı insanı korukleyen
sahı nedır sevmek? bir muma ateş olmak mı yoksa
yanan atese dokunmak mı

yalnızım dostlarım yalnızım

ölümün sessizliğini duyacak kadar yalnızım
azrailin adımlarını duyacak kadar yalnızım
gülemeyecek ve ağlayamayacak kadar
ruhuma bir fatiha okunmayacak
mezarıma bir gül bırakılmayacak
mezar taşıma bile ismim yazılmayacak

hayatta bir iz bırakma şansım olmayacak
hatırlanıp konuşulmayacak
gıybet edilemeyecek kadar yalnızım

bir selam alıp veremeden
aldığım her nefes ciğerimde zehire dönüşürken
beni yavaş yavaş ölüme götürürken
yardım isteyemecek kadar yalnızım

tek vefalı dostum yalnızlık
benimle doğdu
benimle yaşadı

sonra dönüp bakıcam arkama
vefalı dostum yalnızlık yok artık
sonra bir ışık hüzmesi
ardından çetin hesapların mücadelesi