Yalnızım Şiiri - Mehmet Ekici (taha)

Uzatma ellerini kabrimin üzerine;
Bırak, kurusun güller. Yeşersin bir demet ot!
Değince bu bedenim kabrin soğuk yerine,
Elini uzatarak kalkmayan elimi tut.

Şimdi benim ağzımda tek bir türlü hece var.
Artık dev aynası yok gözlerimin önünde.
Yalnız aklaşan saçım ve simsiyah gece var.
Ağlayarak yürürüm yalnızlığın yönünde

Beni uçurdu bu his azat etti kendimden,
Dinledi zerrelerim zamanın hür sesini,
Sanki acıdı bana, tuttu benim elimden,
Ve ruhumda hissettim; hakikat busesini.

Yalnızlık, yollarımın açan gonca gülüdür.
Ah uyansam uykudan, kendimi bulsam bir an!
Ben mi ölüyüm? Yoksa, bu şehir mi ölüdür?
Bak hayatım perişan. Muhteşem şehir, viran.

Yüreğimin içinde saklı iki siyah göz.
Mecnun gibi dolaştım bu şehri adım adım.
Ağzımda bir nakarat, dilimde tılsımlı söz.
Söz verdim erkekliğe, dönmemek tek bir adım.

Artık ne sen sor beni, ne de diğer insanlar.
Zaten vefa vermiyor aldığım nefes bile.
Beni anlayan ancak bu derdi yaşayanlar...
Âşık olan sevdamı gemlemez kafes bile...

Boğar gönlümü bir ip; ne kalın ve ne ince.
Parmaklık olur her dem bana gül koklatan el.
Bir tahta kutu alır, sıkar beni haince..
Ey terk eden sevgili, ölünce kabrime gel.

Ekim 1991, Elazığ