Yalnızım Şiiri - Elazığlı Mustafa Kaya

cumartesi istanbul 'undan çıkmak
bu nasıl bir kaçış
nasıl bir yorgunluk tutacak
temmuz istanbul 'u bırakmak
ve
veda etmeyi bilemeden ayrılıklarımıza
ne demeli?
saklandığımız ne?
ruhumuzu acıtan
içimizde götürdüğümüz ne?
durup durup ağladığını anlatan kızım
anlatma ne çektiğini
gittikçe solan yüzüne bakıp da kederimi
artırma
bakamadan gözlerine
şehir kadar güzel duruşuna
hadi hoşça kal.
temmuzun on yedisinde serin bir hava
üşümüş şehir geceden
başını koyacak yer arıyor kız kulesi
sevdiğin şarkılar çalıyor
dansı sevdiğin
ve
benim bilmediğim
daha açıyorum sesini
hissetmek için sevgilim
hissetmek seni
kollarımda sanki nefesini
harem e çabuk geldik
ankara ya yolculuk saat onbir
yalnız gidiyorum
hangi seyahat turdu umurumda değil
ıslak yolları eze eze bitiyor şehir
ve
hangi bayırları beldeleri geçtik
biricik endişem sendin...
uzun siyah saçları vardı kızın
hayal ettim
beyaz inci dişlerin
gamzeli minik yüzünle bakıyor
şarkılar söylüyorsun
sağlıklı mutlu bakıyor
içime sokuluyorsun
parmak aralarında nabzını tutuyorum
gözlerini okutup bana
canımı alıyorsun
ömre bedel sevgine ömrümü veriyorum
içim kanıyor hayal kayboluyor
hiç yoksun canım yıllardır
yine yalnız kaldım bu yolda..
terminal kalabalığına atıyorum düşlerimi
ankara...kaçıncı oldu gelişim
yıllarımı alan şehir
üç ev diye anıldığımız mahalle
önce zihnimde yıkıktı
yıkılmış evimizi gördüm
tarlaya dönüşen yerlerimizi
istimlak belasıyla kaybolmuş insanları
ve seni sevdiğim geceyi
boşuna aradım
hiçbiri kalmamış güzelliklerin
kaçıyorum
sevimsiz çehresinden mahallenin
her şey yabancı düşüyor
seni düşüncelerime aldıkça
ve sensiz tadı olmuyor sevinçlerin....

17.07.2005 / batıkent
mustafa kaya