Yalnızım Şiiri - İbrahim Eroğlu 2

Çok yalnızım ALLAH,ım sensin tek sığınağım
Biz dediklerim bile herkes bana el olmuş
Ol deyip olduransın yok başka dayanağım
Kaybettim ben yönümü her yer çıkmaz yol olmuş

Yalnız olan tek sensin sade sana mahsustur
Ben bir aciz kulunum benimki bir kusurdur
Şu dünyaya geldimde geçen yarım asır dır
Boşa kürek çekmişim giden benden yıl olmuş

Kimsenin tavuğunu korkutup kış demedim
Bak gözünün üstünde neden kaş var demedim
Kimse bana gözünde senin yaş var demedi
Canımı yakanlar hep yanımdaki kul olmuş

Boşuna dememişler düşenin dostu olmaz
Hele bir yıkıl da gör kolundan kimse tutmaz
Su almayan bir gemi durup dururken batmaz
ilk fırtınada suyu taşıyanım bol olmuş

Ateşim beni yakar kimseyi yakmaz inan
Kurudu pınarlarım Çeşmemde akmaz inan
Can ciğer dediklerim yüzüme bakmaz inan
Meğerse ilk kırılan tutunduğum dal olmuş

Duy sesimi ALLAH ’ım bitsin derdim kederim
Yalnız sana eğilir sana niyaz ederim
Yalnızlık bir cezaysa ben cezamı öderim
Bu dünyada kaderim tek başına kal olmuş

İsyan değil bu sana edemem de ben hâşâ
Senden gelir ya Rabbi ne gelirse bu başa
Aşkın başka içimde doğduğumdan bu yaşa
Eroğlu’nun serveti senle dolu sol olmuş