Yalnızım Şiiri - Murat Gökçe

Sorgular oldu eş dost neden yalnızsın diye
Kalbe yanlış insanlar soktum diye yalnızım
Her zaman hazin bir son bana kalan hediye
Yalan söze daima toktum diye yalnızım

Can pahasına sevdim koruyup da kolladım
Ardı sıra çok koştum türlü çiçek yolladım
Kara sevdaya düştüm mecnûnuda solladım
Sahte aşka gelince yoktum diye yalnızım

Geçip giden onca yıl ona göre çok erken
Evlilik de ne imiş sefayı sürmek varken
Vakti gelince her şey yoluna girer derken
Art niyetli kalplere çoktum diye yalnızım

Arzu ettim yıllarca huzur dolu bir yuva
Nefse yenik düşmedim uzak kaldı zevk, hevâ
Yanlış elde arayıp durdum derdime deva
Hercai gönüllere aktım diye yalnızım

Hasta olsa gitmezdim bir anlık baş ucundan
Dünyam yıkılıyordu bir tel kopsa saçından
Kabullendim her şeyi çıkamadım içinden
Bilmeden cevr-ü cefâ çektim diye yalnızım

Herkesi kendim gibi yüreği hep saf bildim
Sadakatli davrandım hileyi kalpten sildim
Sabır dedim bekledim bu güne kadar geldim
Bir aşk için kendimi yaktım diye yalnızım

Vuruldukça doğruldum kalktım tekrar ayağa
Alıştı deli gönül yediği tüm dayağa
Layık kimse çıkmadı bendeki bu kıyağa
Gerçek aşkın yolunda tektim diye yalnızım

Murat Gökçe Karsî
06.08.2016