Yalnızım Şiiri - Ahmet Faruk Nalbantoglu

Aynada gözlerime bakamıyorum artık. Gördükleri karşısında üzülmesinler diye.
Kendim ile göz göze gelmekten utanıyorum. Zaten kendime söylediğim yalanlara inanmıyor gözlerim. Yüreğimin yalancısıyım oysa. Bağlanmış bir kere, vazgeçmiyor ne söylersem.
Ne kadar acı çeksem. Ne kadar horlansam. Vazgeçmiyor işte. Vazgeçemiyor.
Bir ayağın altında ezilen çiçek gibiyim. Her gün tekrar gövdemi doğrultuyor ve tekrar ezilmemi bekliyorum. Oysa koparsa kökümden, öldürse kabulüm.
Kollarım ateş çemberi sadece yalnızlığıma sarılıyor ona kıyamıyorum. Yakarım diye, üzülür diye korkuyorum. Gün ve gün tükeniyorum.
Suratıma kokat gibi vurulan sözlere aldırmıyor ta şuramdan gelen keman sesini dinliyorum.
O vuruyor ama bir bıçak saplasa yüreğime huzura kavuşacağımı bilmiyor.
Ne kadar zayıfım, ne kadar korumasız. Yuvasında boşuna bekleyen Annesi vurulmuş bir kuş yavrusu gibi. Feryadım boşuna o beni sevmiyor, gelmeyecek, gelmiyor.
Güneş ısıtamıyor yalnızlığımı. Annem anlıyor, hissediyor ama avutamıyor. Sorularını cevapsız bırakıp odama çekilince ağlıyor. Oysa ben değil Anneme bir karıncaya bile kıyamam.
Ama seviyorum işte. Canım çok yanıyor diyemiyorum. Anne bu sevda beni öldürüyor diye dizlerine kapanıp hüngür hüngür ağlayamıyorum.
Sadece iyiyim ben deyip susuyorum.
Oysa o kadar sahipsiz o kadar yalnızım ki.