Yatak diken oldu, yastığım bir taş,
Zehir oldu zehir, yediğim her aş,
Ne eş kaldı, ne dost ne de arkadaş,
Bir başıma kaldım, yapayalnızım!
Dost bildiklerim hep yüz çevirince,
Ne gül kaldı bende, ne de bir gonca,
Tarlam kurudu da bitmedi yonca,
Ne güneşim parlak, ne de yıldızım!
Düşünce tutmuyor kimse elinden,
Anlamıyorlar ki senin halinden,
Söylesen anlamaz kimse dilinden,
Ne oğlun biliyor, ne bilir kızın!
Dökersin durmadan, Dertli gözyaşı,
Görmeden baharı yaşarsın kışı,
İnan ki gayretli olsa da kişi,
Hayatın yüküne dayanmaz dizim.
ERDEMLİ- 20 Ağustos 2015-Perşembe
Cafer AKSAY
Kayıt Tarihi : 16.9.2015 13:55:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Eşim ve çocuklar otururken yatmaya gidince yatakta bu satırlar gelirverdi dilime, insanoğlunun yalnızlığını kaleme almaya çalıştım.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!