Öyle bir dağıttın ki giderken.. ne senden sonra toplayabildim içimi, ne de bir başkasının toplamasına izin verdim.. Duvarlar ördüm etrafıma, kimsenin aşamayacağı kadar yüksek, yıkamayacağı kadar sağlam..
Hep yalnız kaldım o dört duvar arasında. Yalnızlığı da iyi tanıdım bu arada.. Zaten bir süre sonrada en çok yakışan şey oldu bana.. Hiç ayırmadım yanımdan, nereye gitsem yalnızlığımı da aldım yanıma..
Eskiden en çok korktuğum şeydi yalnızlık.. Yalnızlık zor derdim tek başıma yapamam derdim.. Ama galiba yalnızlığı sevmek için önce hakkını vermek lâzım, hakkını verebiliyosak yalnızım demek lâzım...
Ben gittiğin günden beri.. "Yalnızım.."
Kayıt Tarihi : 21.7.2015 19:29:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!