Yalnızım! Şiiri - Ömer Faruk Karataş

‘Olmak, olmanın risklerini göze almakladır! ’

Yalnızım, sahrada palmiye misali…
Hayatla ölüm arasında müsavi…
Ben, sevdanın od’una yanan bir nari…
Elim tasavvurların fevkindeyim!

Pek yaman hallerde, yalnızlarda…
Taşlı, dikenli, zorba yollardayım
Olmazların peşinde, rüyalarda…
Maveraya odaklı anlardayım!

Bir sahraya uyandım; su, yankı, el yok…
Yoklara fena boyandım; gölge, kuş, yel yok…
Bir kervan ki kalan da yok, geçen de yok…
Zincirlere bağlı kıvranmaktayım!

Buhranıma burhan ararken, öylece…
Hayat bir muamma, hayat bir bilmece…
Kendine bağlar; tarifsizce, delice…
Hep susamakta, hep yanmaktayım!

Hep doğmak, hep dolmak istemekteyim…
Umutlarla, hayallerle, sevdalarla…
Hicranımın fevr-u deveranında…
Hep ağlamakta, hep çağlamaktayım!

Yıllar, yollar zorba… Yaktı, kavurdu…
Bir oraya, bir buraya savurdu…
Sevenin ne yeri var, ne de yurdu…
Derin hüzünlerde kıvranmaktayım!

Hayat muamma, meçhul bir labirent…
Yalan-dolan, yılan-çıyanla dolu bir kent…
Ya sırr-u esrar mahzeni, ya hüzn-ü mevt…
Olanların gölgesinde firariyim!

Hayat girgin, hayat karmaşık, girift…
Kimi yüzler nur ise kimi de zift…
İnsan, hayır ve şerde birer çift…
Zıtlar arenasında zorlanmaktayım!

Sessizlik yok, sesi duyamamak var…
Kişiye sağlam iman, sadakat yar!
Ekseriyet bozgunda hep ah-u zar…
Hayattan dersini alanlardanım!

Beyaz zaten beyaz, iş siyahtadır!
Marifet, karanlıkta parlamaktır!
Asla boş durmayıp koşturmaktır!
Hak-batıl, hayr-u şer kavgasındayım!

Kimi vakt-i seher uyanışında…
Ve kimi karanlığa boyanışında…
Kimi de kurtuluş arayışında…
Hazin muzdaripler diyarındayım!

İnişler-çıkışlar, gelişler-gidişler…
Elim-leziz, latif-kesif anda işler…
İniltiler, ıstıraplar, iç çekişler…
Türlü hallerle boğuşmaktayım!

Hayat nedir? ! Ölüm-kalım savaşı…
Hayat öte-beri kıvam telaşı…
İbret verir dirilerin naşı…
Varlıkta olma kaygısındayım!

İmansız ahlak, ahlaksız huzur olmaz!
Sadakat yoksunu asla felah bulmaz!
Haktan kopuk insan, ne versen doymaz!
Ayarsız eyyamın buhranındayım! (1999)