Yalnızım Şiiri - Halil Zenciroğlu

Yine yalnızım hem de yapayalnız
“Yalnızlık” sözcüğünü oluşturan kelimeler bile bir arada, bakın
Ben ise yapayalnızım
Kimsem yok, kimsesizim
Yalnızım, yalnızlıklar içinde değil, tek başına yalnızım…

Yine kalabalıklar içindeyim ama yalnızım
Yine gülüyorum ama mutsuzum
Yine konuşuyorum ama suskunum
Yine alkışlıyorum ama tedirginim

Yaşadıklarım duygularımı yansıtmıyor
Duygularım ele avuca sığmıyor
İki düşman gibi sanki duygularım ve yaşadıklarım
Ama galip olan hep aynı
Duygularım yani yalnızlığım

Bir saksıda tek başına kalmış bir çiçek gibi
Dağ başında yalnız kalmış bir ağaç gibi
Bir kitabın hiçbir yazı olmayan son sayfası gibi
Yalnızım, çok yalnızım

Çevrenize iyi bakın
Otobüs durağında yalnız bekleyen birini görürseniz
Caddede elleri ceplerinde yalnız yürüyen birini
Yağmurda sırılsıklam olmuş ama kaldırımda öylece duran
Sinemada en önde, tiyatroda en arkada tek oturan
Bir iskelede, elindeki simitleri martılara atan birini
Ya da pazar sabahı bir köşe başında durup da etrafa öylece bakan
Yani “Bu adam deli mi? ” dediğiniz o kişi
İşte o kişi benim

Yalnızım
Yine yalnızım hem de yapayalnız
“Yalnızım dostlar” bile diyemiyorum, bakın
Çünkü dostum yok
Yalnızım, yapayalnız