Yalnızım.... Şiiri - Furkan Balcı

yalnızım çok yalnızım...
kimsesiz bir çocuk gibi yalnızım...
hergün annesini babasını arayan bir çocuk gibi yalnızım..
her gün sular seller gibi akan göz yaşlarımın bağımlısı oldum artık...
bırakamıyorum ağlamayı... senin için gereksiz dökülen göz yaşlarıma acıyorum bir yandanda...
her bir damla döküldüğünde canım daha çok yanıyor artık...
sanki benden bir parça kopuyor... her damlada senden bir parça daha kopuyor yüreğimden...
dayanamıyorum artık bu acıya... dayanamıyorum artık hergün kan kusmaya... son vermek istedim bu acılara arkadaşlarım,ailem dedim...
içki içip unutayım dedim... olmadı... yine gözlerimin önünde sen vardın... senin hayalin vardı...
dertleşiyim dedim içimi dökeyim... olmadı anlatamadım... anlamadı kimse..
sen zaten bu kalpte değildin hiç bir zaman... bu kalp zaten senindi ne diye hala çıkarmaya çalışıyordum... anlamadım yine lanet ettim bu acımasız dünyaya... ağladım, ağladım, ağladım..
sustum kimse görmesin diye sessizce ağladım... sökmek atmak istedim bu kalbi... defalarca... böyle bir hayatım olmasını ben istememiştim... ben hep aydınlık bir dünya istemiştim... içini senin aydınlattığın aydınlık bir dünya sadece... ama şimdi bak... karanlık bir dünyam var... bir daha aydınlanması imkansız bir dünya...