Yalnızım Şiiri - Behice Akarsu

Yalnızım işte.
Bir küçük esintide bile
Bedenim yaprak misali titremekte.
Bir dokunuş,bir öpüş,bir bakış;
Sonra tüm sevişlerdeki o masumiyet,
Teslimiyet
-En günahlarında bile-
Özletir sevmeyi,sevilmeyi.
Tadını bilmediğimden mi
Özeniyorum,emanet gibi yaşadığımdan belki.
Hep dorukta yaşadım seninle ufak zamanları.
Sevgin,sevişin nasıl peki
Gün içinde,gün sonunda,toplulukta?
Her birinden bir parça var aklımda.
Topluyorum en derin hazlarımı, bir potada
Eritiyorum alev alev.
Tam sonuca ulaşacakken olmuyor işte.
Hatırlıyorum geçen denemelerden eksik ne.
Kafama vuruyor ellerim yine,
Olur mu ya sensiz diye.
Henüz seni bulamamışken söylesene:
Neye yarar simyanın formülü neye?