Yalnızım Şiiri - Sadullah Celik

Loş ışıkların vurduğu sayfalarımı
Ne kınalı, sıcak eller aralar
Ne de sevdalı, masum gözler yaralar
İki kapak arasına hapsedilmiş
Bir kitabın sayfaları kadar
Yalnızım.

Uçuk benizli bir akşamın
En iniltili kaçak saatlerinde
Ay ışığının cansız hüzmelerinde
Bir dalganın kimsesiz sahillere
söylediği nağmesiz
Fısıltılı bir şarkı kadar
Yalnızım.

İğreti bir hazırlık var içimde
Heyecan ve korku umut dağında tekler
''Kışın Beverwijk soğuk olur'', derler
Öyle soğuk ki ciğerlerime işler
Sözde hür bir adamın
Soğuktan donuşu kadar
Yalnızım.

Uykusuz renklere bürünen lambalara
Bakıp da sızlanan, elgama bir insana
Çok bile bu şehir
Dostluğun değerini bilmeyen
Her gördüğünü parayla ölçen insana
Az bile bu şehir
Onca kalabalığın arasında
Kendini yalnız hissedenler kadar
Yalnızım.

Kazandığım ya da kazanamadığım
Herşey sizin olsun!
Yıkılan direğin en sağlamı
Ocağımın tek dumanı sizlersiniz
''Başınıza bela çorabını örmeyin
Şu fakire bir fatihayı çok görmeyin'', diye
Seslenen bir babanın
Toprakta yok oluşu kadar
Yalnızım.