Yalnızdık Şiiri - Yüksel Bey

Yalanlara inandık kurduğumuz düşlerde
Bir de kendimize inandık küçük oyunlardaki rollerde
İhaneti içtik avuç avuç.

Damla damla gerçekler doldurmadı gönül havuzumuzu
Kimi zaman yazılan bir şiirdeki bir mısraya saklandı
Kimi zamanda alınan bir nefeste canlandı
Kimi zaman bir bakışta kaybettik
Kimi zamanda asla sahip olamayacağımız bir düşte.

Dün rüya, yarın hayaldir dedik
Ömür dediğin nedir ki dedik
Mutluluğu sığdırdık bu güne,
Düşler ülkesinde bir güne.

Oysa yalnızdık hep gönül kuyularımızda
İçine girdiğimizde kaybolduğumuz
Bizi gerçeğe götüren saklı bahçelerimizde
Hatıralarımızın yuvası,günahlarımızın mezarı
Gizli mabedimizde
Bir çocuk gibi gizlendiğimiz
Sıkta olsa sobelendiğimiz.

Yalnızdık
Yüreklerin derin kuytularında.
Hiçbir şeyin bitmediği gecelerden,
Her şeyin değiştiği sabahlara uyandık,
Sevgileri gizledik papatya kokulu düşlere
Gökyüzünden düşen her damlanın içine umutları sakladık
Sessizlik açan hüzünleri gül diye kokladık.

Ve yalnızlık, kelimelerle yaşadı insanın içinde.
Kelimeler, yalnızlığı anlattı ve yalnızlığın içinde
Bir fincan çayla paylaştık yalnızlığımızı akşamları.
Belki bir sanat müziği eşlik etti sessizliğimize.

Bir de aynayı hep baskalarina tuttuk
Belki de bu yüzden kendimiz olmayı unuttuk
Bilseydik bu kadar zor olduğunu.
Aman verirmiydik bu yalnızlığa
Bilseydik yalnızlığın böyle karanlık,
Bilseydik bu kadar dar olduğunu.

Şimdi yalnızlık ağaran günün, kararan gecesinde
Kızgın kayalardan yansıyan ağustosun kor güneşinde
O derin sessizlik, akşamların gizeminde
Yıllarca dolaştığım imgelemin koyaklarında.

Bazen de yalnızdık nefesimizi tutup
Okyanusların dibinden çıkardığımız incilerde
Yalnızdık gönül ülkemizin buzdan şatosunda.
Yalnızdık saklandığımız çocuk yüreklerde.

Öyle ki!
O yüreğimiz okyanus tınısı
Dağ esintileri kadar serin
O yüreğimiz düşler kadar engin
Arşa sığmayacak kadar geniş.

//Akan su misali işte hayat. Kuruyana dek.//