Yalnızdı Ve Özgürdü Şiiri - Yahya Kesici

Denizin masmavi sularında yalnızca Ben vardım.
Senin olmadığın o sular,
Uzaktan yakındı bana!
Ve sensiz akıyordu kendi içine!

Yalnızdı ve özgürdü.
Ve kafasına göre takılıyordu.

Rüzgâr ve yağmur yoktu.
Su özgürdü.
Kâh çakılların üzerinden süzülüyor,
Kâh kayalara çarpıyordu.
Ve su,
Dalgaların kuvvetiyle tekrar denize akıyordu.

Yalnızdı ve özgürdü.
Ve kafasına göre takılıyordu.

Yanı başımda sen yoktun,
Ben yalnızdım.
Kimi yüreğimin içinde yaşıyordum yalnızlığı,
Kimi yanı başımda,
Kimi kayanın üzerindeydim.
Kimi dalgaların dövdüğü çakıl taşlarında!
Ben’le ıslanarak!
Benle, Ben’i yaşıyordum.
Hem yüreğimle, hem bedenimle,
Ben ve içimdeki Ben,

Yalnızdı ve özgürdü.
Ve kafasına göre takılıyordu.

Sonra güneş gittikçe gitti.
Akşam olmuştu.
Yeni bir yol, yeni ben’ler bulmuştu kendine.
Ben, sadece benle kalmıştım o zaman.
Yüreğimdeki benle kalmıştım.
Ve gönlüme hapsettiğim ben
Ve ben!
Yine bakacaktık birlikte!
Senin gözlerin olmadan,
Anlamsızca!
Yine seni yaşayacaktık.
Ben ve ben!

Yalnızdı ve özgürdü.
Ve kafasına göre takılıyordu.

Ve sonra!
Ben yoktum.
Sen yoktun.
O yoktu.
İçimde ki Ben yoktu.
Yalnızlık vardı.
Yalnızlığa kalakalmak vardı.
Duruluk vardı.

Saflık okyanusunda yaşamak vardı.
Kimse olmadan yaşlanmak vardı.
Ve hiç kimse!

Yalnızdı ve özgürdü.
Ve kafasına göre takılıyordu.