Yalnızdı

yalnızdı;
tek dostu bembeyaz martılardı
kadının,
önemi yoktu adının, kıyıdaki evde
yalnız yaşıyan kadının.
sevda insanıydı,yürek insanıydı o,
kıyıda yaşıyan kurdun,kuşun,
anasının terkettiği kedi yavrusunun
bir ayağını arabanın ezdiği köpek enciğinin anasıydı.
yalnızdı,eşinden,dostundan uzaktı
son zamanlarda hayatın ona sunduğu,
hep irili ufaklı tuzaktı.
sevgiyi şefkati aramıştı,
hırçın denizin dalgalarında.
yalnızdı kadın,hemde yıllardır yalnız
çöreklenmişti yüreğine yalnızlık sinsice
kovsa olmuyor,sövse olmuyor
arkadaş olmağa çalıştı
anlattı ona,sıkıldığını,bıktığını
ama yalnızlık arsızca dahada abandı
üzerine zorba aşıkçasına,
hele kış gecelerinde borayla,fırtınayla,
kuduran dalgaların sesiyle daha bir güçlendi
yiyip bitirecekti kıyıdaki evde
yalnız yaşıyan kadını.
yoruldu kadının parmakları yazmaktan,
utandı beyaz sayfalar onca dertten,
onca acıdan,
karardılar birer,birer,
yoruldu kadının dilleri
bomboş duvarlarla konuşmaktan
sarardı duvarlar yaşanan bunca
gamdan, kederden,
yoruldu kadının gözleri,
ufukta bir karaltı beklemekten.
bunaldı ufuk, kadının bitmeyen sabrından
tevekkülünden,
kızarıp karıştı her akşam, usulca dalgalara
günler ayları, aylar yılları kovaladı
zamanla insanlardan daha vefalı
dostlar edindi
cama vuruyordu artık her sabah
beslediği kuşlar
ayağına dolanıyordu anasının
terkettiği minik sarman,
havlıyordu,ayağının birini kamyonun
ezdiği Sivas kangal,
zaman zaman geçen yabancılara
tek martılar değildi artık dostu
kıyıdaki evde yalnız yaşıyan kadının
güç vermişti ona,bu minik ittifak
çalıştı,çabaladı,zaman,zaman bocaladı
ama sonunda yalnızlığı yendi
ara sırada olsa yine arsızca çalıyordu
kapısını yalnızlık
işte o an dikleşiyordu sarmanın kafası,
havlıyordu karabaş bahçeden,
rüzgar ılımlı esiyordu dahada,
biz burdayız dercesine,
bocalamıştı,çok ağlamıştı
kıyıdaki evde yalnız yaşıyan kadın,
ama sonun da yalnızlığı yenmişti..
yenmişti işte...

GÜLEN