Yalnızca Şiiri - Urungu Şad

Bir haykırışın sessizliği bunlar…
Bir gülümsemenin sönüklüğü, damlacıkların sahibi yağmurun kuruluğu…
Olmaz durumların olur hâle gelmesi ve ayrılmaz parçalarımı benden ayırması…
Susması öten kuşların, durması dalgaların…
Batması ayın ve güneşin ve bir daha çıkmaması…
Yanması suyun, köşesine çekilmesi umudun, bilinmeyene saklanması aydınlığın ve sevmediği kardeşi karanlığın çıkıverip ortaya hüküm sürmesi…
Ve renksizleşen gökkuşağı…
Hırçınlaşan meltemler, fısıldayan çığlıklar ve artık kaymayan yıldızlar…
Duyulmayan şarkılar ve çoluk çocuğun diline düşmüş gizemler…
Peşi sıra dökülen kar tanelerinin artık kendini bilmez bir melodi gibi mırıldanması…
Boş sayfalara gebe kalması kitapların, soğuğun ısınması ve sonbaharda dökülmemesi yaprakların…
Fişlenip de mutsuzluğa mahkum edilmesi tâ kendisinin, mutluluğun…
Haramın helâl, toprağın doyar hâle gelip kabul etmemesi ölüleri…
Ve geçmemesi günlerin…
Duran, sevdiği yelkovanın başucunda öylece nöbet tutması akrebin…
Canlanması cansızların ve korkutması o ânı yaşayanı…
Yaşlanması umutların, ama yeni doğanlarının ağlamaması eskisi gibi ve bu yüzden acıyı bilip de ilhâm verememesi…
Göz yaşlarının sonsuzluk nöbetine kalması bir çift gözün içinde…
Bir nebze de olsa güç kalmaması rüzgarlı havada savrulmak için saç telinde…
“Üzerinde düşünülmez” sıfatlı günahların yer bulması zihinde…
Ve çok zamanın olması bu tabiat karşıtı yaramaz hâllerle haşır neşir olmak için…
Ama bunlar değil ki benim seçimim!
Dahası…
… ve dahasının olmayışı…
Yeter artık! Attı Orçun’un kayışı!
Bunca kelime yalnızlık denilene çok!
Ama ben, istediğim ben, ben yazarken ve kadehimde gülümsemem, hiç; ama hiç durmayacağım, her mutlu kelimemin satırlarca devamını getireceğim, tâ ki hapsolana kadar mutsuzluk avuç içime, cânım istediğinde yüzüne tüküreyim diye…
İşte o zamanlarda o da konuşacak, Yalnızlık! “Yeter” diyecek gönüllü kalemimden çıkanlara “Çok” diyecek, peki onu kim dinleyecek?
Atmıştı zaten kayışım, bulacağım onu sisli anılarımda ve bağlayacağım yalnızlığı…
O inlerken acıyla, ben duyacağım çığlığı…
Ama demiştim sana ki benim lafım seni yaratan Şeytan’a,
“Benimle oynama”
Avucumdakiler yalnızlığımın külleri, iyi dinle beni, aşkın tehditleri:
Bir daha çıkarsan karşıma, muhtaç kalırsın bu ânlarına…
Bana olmazları oldurtan sen!
Ama ben var ya ben!
Sen olup gömerim seni sonsuzluğa…
Bakma böyle durduğuma!
Aşk nedir bilmedin ki sen hiç!
Ben göze aldım her şeyi Şeytan aslı piç!
Sözlerim de sana, nefretim de…
Yeniden değil! “İstediğimden” doğacağım sen bittiğinde…