Yalnızam Şiiri - Mahmut Kızıloğlu

Akşam olur evlerde lambalar yanar,
Lambalar altında sıcak yuvalar,
Ana baba evlat kardeş bir aradalar,
Ya niye ben böyle yalnızam.

Muhabbet koyudur demlidir çaylar,
Çayın şekeri oluverir şakalar,
Bir neşe kokusu dolar odalar,
Ya niye ben böyle yalnızam.

Dumanından belli yanar sobalar,
Sobalar üstünde kestane patlar,
Birbirini sarar sıcak kucaklar,
Ya niye ben böyle yalnızam.

Kimi yuvalar daha yeni kurulmuş,
Yüzlerinden belli sevdaya doyulmuş,
Herkez kendine bir arkadaş bulmuş,
Ya niye ben böyle yalnızam.

Ne vuslatım belli nede gurbetim,
Ruhuma yabancı şu koca bedenim,
Neden olmuyor hiç gerçek sevenim,
Ya niye ben böyle yalnızam.

Gündüzleri kalabalık olur etrafım,
Akşam olunca yine yalnız kalırım,
Anam-babam hani nerde kardaşlarım,
Ya niye ben böyle yalnızam.

Herkes sever alır bir ömür sürer,
Ben severim el alır gider,
Hiç çekilirmi böylesi keder,
Ya niye ben böyle yalnızam.

Kusur benimmidir, bumudur yazım?
Ne kadar bağırsamda duyulmaz avazım,
Kızıloğlu'yum oturur kendime sorarım,
Ya niye ben böyle yalnızam.