ıssız bir yol
sessiz bir gün
yapayalnız bir kadın
ne ay çiçekleri umrunda
nede yolların tozu
yürüyor ılık ılık
gam doğuruyor izi
yüzü bulutlu
bakışları ürkekçe
yıkılmış omuzları
döküyor içime yürüdükçe
kararmış yıldızları
bu uzun yürüyüşte
beklemiyordum neşe
ama gitmemeliydi yinede
tek başına güneşe
ardında kalan rüzgar
çağırıyor ruhumu
o yürüyor sessizce
sanki ben yürüyorum
içim kanıyor birden
o yürüyüp gidiyor
sanki ben ölüyorum
akşam olmak üzere
gün gidiyor hüzünle
karanlıkta bir neşe
hızlandırmalı adımlarını
yetişmek istiyorsa güneşe
Kayıt Tarihi : 17.2.2012 03:06:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
benim gibi yalnız yürüyenlere
güzel anlatım
okuyucusuna hitab eden
bu değerli paylaşımı
yazan yüreği kutlarım
TÜM YORUMLAR (2)