Yalnızdım.
Yalnızdım bir ayaz gibiydim,soğuktum.
Bunu iliklerime kadar hissedebiliyordum.
Yaralarım vardı.
Zamanla iyileşirim sandım.
Yanılmışım,geçti artık herşey.
Yüreğimdeki yaralar çok büyüktü.
Kapanmaz anladım.
Kayıt Tarihi : 4.7.2015 02:12:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Nilay Başgöze](https://www.antoloji.com/i/siir/2015/07/04/yalniz-yaralar.jpg)
Geçmeyen yaralar da vardır, kuşkusuz... Çoğunlukla 'içtedir', dıştan görülemediğinden yalnız çekende kalır...
'Gönül Yaraları...'
Kaybedilenlerin ardından içe yerleşen ve her hatırlandığında sızlayan yaralar, bunlardandır...
Şiire konu olan da öyle, sanırım..
Tebrikler Nilay Hanım..
Belki yarın...
Yaşam, her zaman;
Son nokta değildir...
Günü, günün bil!
Bugün?
Olsa da sevince son dakika! _______ Arif Tatar
TÜM YORUMLAR (10)