Yalnız Umut Şiiri - Orbay Eken

Kimler geldi kimler geçti bu yerlerden..Kimseler umursamadı derdinden.Herkes kendi derdine düşmüştü.İş,ekmek ve başka dertler yüzünden unutturdu gelen gideni.Şimdi şu taştan ve soğuk banklarda oturan yabancı benim belkide.İnsanların içinde bir o kadar tek başına bir o kadar uzaklarda.Şu fısıldayan rüzgar kimlerin adını anmakta..Şu ağaçlar nasılda üzerimizde yükselmekte.Ve toprak nasılda insanları sınırsızca kucaklamakta...
Evet..Bir çiçek boynunu bükmüştü,Gözlerimin önünde öylece sararmış pörsümüş..Kimbilir hangi genç kızın solduğuna,boynunun bükülüp tekedildiğine tanık olmuş..Ve oradan geçenler basıp geçmişler çiçeğin üzerine hiç düşünmeden..Neden boynu bükük neden solmuş? Ne de olsa çiçek ölmüş,öldürülmüş..
Sonra nasılda acelesi var insanların..Bak kimisi işe gidiyor,kimi evine,kimi uzatmalı sevgilisine..Kapanıyor tüm kapılar..Tüm kapılar gözgöze,yüzyüze kapanıyor düşmanca birbirine..Gösterişli bir eda,yalanlar ortaya çıkmayı bekliyor balçıkla sıvar gibi umutsuzluğu yeniden yeniden..
Artık sanırsın bu şehre bir daha gün doğmaz,sanırsın kimse kimsenin derdini sormaz.Eşyalar birbiriyle konuşur,toprak,rüzgar elele vermiş sesler çıkarırlar kendince...Garip bir kahkaha soğuk,yoz,bayağı aniden yankılanır caddelerde..
Neden sonra bu vahşi serzeniş susar,kendini bulunmaz kadim bir karanlığa atar..Kimse nasıl olduğunu bilmeden yine çıkarıp yerinden bu dingin suskunluğu binlerce kez yeniden yeniden didikler parçalar..
Uzaklardan çığlık çığlığa kopar bir doğumun sancısı..YİNEDE TÜM KELEBEKLER ÖLDÜĞÜNDE YENİDEN DOĞAR UMUT...