Yalnız Sen Olsaydın Şiiri - Rafet Uylaş

YALNIZ SEN OLSAYDIN

Deniz kıyısındayım, ayaklarım çıplak
Paçalarım sıvanmış,
Göğsüme vuran meltem bedenimi sarıyor.
İliklerime kadar hissediyorum seni ve meltemi.

Ne kadar berrak bir hava,
Hiç pustan sisten ve tozdan eser yok.
Tıpkı yağmur sonrası güneşin açması gibi.
Ruhum da keşke bu kadar berrak, duru ve dingin olsaydı.

Yazın ilk günlerindeyim;
Arkamda ayak izlerim gibi bıraktığım,
Talihsiz birkaç kuru yaprak hışırtısı,
Kıyıda küçük taşlar arasında denizin köpüğüne karışıyor.

Güneşe doğru yürüyorum;
Yüzüme vuran ışıkları ile güneş,
Kalbime akıyor.
İlk sevdalarım, ilk sevişmelerim gibi.

Yalnız olmasaydım keşke;
Belimi saran elin,tenime değen tenin,
Boynumda meltemin ürperten serinliğine,
Nefesinin sıcaklığı ve kokun karışsaydı.

Birlikte yürüseydik;
Sen gülünce; rengini göremediğim gözlerinle,
İçime akıp,
Hiç konuşmadan öylece yüzüme baksaydın.

Elimi tutup beni kendine çekseydin,
Titremelerimin,
Meltemden değil senden olduğunu hissetseydin de
Onun çaresinin dudaklarında gizli olduğunu bilseydin.

Gülme; daha çok deli ediyorsun beni.
Güldüğün zaman daha çok gönlüm akıyor sana.
Dizlerim titriyor.
Yok oluyorum

Ver elini, koşalım sahil boyunca
Ayaklarımız suyun içinde
Deniz karışsa sevdamıza,
Kimse olmasa, yuvarlansak birlikte denize

Kayaların üstünde;
Yukardan bakan O adam da olmasa orada...