Yalnız Sen Olamamışsın Şiiri - Murat Yağan

Hep bir sen daha olmuş sende.
Hiç beninle yalnız kalamamışsın.
Hep şikayet etmişsin özündeki kalabalıktan.
Sen yalnız sen olamamışsın.

Önce baban taht kurmuş gönlüne,
Gücü, kuvveti, heybetiyle.
Sonra okulda öğretmenin.
Ya sabrı, ya sevgisi, ya bilgisiyle.

Kimi zaman bir sinema artisti,
Kimi zaman bir kaldırım serserisi
Kendi evi gibi girip çıkmış beynine.
Sen yalnız sen olamamışsın.

Ellerine ayaklarına varana kadar,
Hükmetmiş zaman zaman yabancılar.
Sigara falanca gibi tutulmuş,
Filanca gibi atılmış adımlar.

Gülerken sesin, dudakların,
Başka tonlarda, başka türlü kıvrılarak.
Gözlerinle bile başkaları olmuşsun,
Hoşuna giden her bakışı kaparak.

Rüyalarında bile tek olamamış,
Her güne bir başka uyanmışsın.
Koca bir ömür akıp gitmiş,
Sen yalnız sen olamamışsın.

Bu günü yaşayan binlerce ayrı yüzde
Geçmişin, geçmişin, geçmişin izleriyle,
Eminim, bilmeden kendini aramışsın
Ve sen yalnız sen olamamışsın.

Söyle!
Bilerek mi “biz” dedin hep ben yerine?
Bilerek mi aranıp durdun,
Beyninin ve ruhunun derinliklerinde?
Söyle, yoksa bilerek mi,
Sen hiç yalnız sen olamadın sende? ? ? ? ? ? ? ?